Komunistoj

Deklaro de la Prezidejo de la Centra Komitato de la Unuiĝinta Komunista Partio (de la Ruslanda Federacio)

Tuj post la fino de la prezidant-elektokampanjo en Belorusujo, la respubliko estis englutita en amasaj manifestacioj. Sur la stratoj de Minsko, same kiel en kelkaj grandaj kaj malgrandaj urboj, spontanee aperis kontraŭuloj al la konservado de la landa prezidanto Aleksandro Lukaŝenko dum multaj jaroj en potenco, kaj poste, ĉe la voko de A. Lukaŝenko mem, liaj subtenantoj. La severaj agoj de la belorusaj aŭtoritatoj rilate al la manifestaciantoj, kiuj venis al la spontanea protesto, ne povis ne pliigi la politikan streĉiĝon en Minsko, kaj multmaniere kontribuis al la vekiĝo el politika vintrodormo de diversaj grupoj de la loĝantaro, kiuj antaŭe montris evidentan senpolitikecon kaj indiferentecon.

La sinteno al la agoj de la oficialaj belorusaj aŭtoritatoj kaj, ĝenerale, al la ekzistanta prezidanta reĝimo, personigita dum multaj jaroj de la rolulo Lukaŝenko, tute atendeble dividis la jam disigitan komunistan kaj maldekstreman movadon en Belorusujo. La “oficialaj” “sistemaj komunistoj” de la Komunista Partio de Belorusujo atendis kaj senkondiĉe subtenis la prezidanton Lukaŝenko, dum la “nesistemaj” komunistoj partoprenis en la popularaj protestoj kontraŭ la balotaj (politikaj) kaj policaj perfortoj en la respubliko, kategorie disigante sin de kelkaj provoj trudi ekskluzive “liberalan” karakteron al spontaneaj kaj diversaj protestoj kaj “por-okcidentan” socipolitikan agendon.

Oni devas konsideri ankaŭ, ke la fakto, ke, por la unua fojo en multaj jaroj de parade prezentata stabileco, reprezentantoj de kelkaj grandaj laboristaj kolektivoj de la Respubliko anoncis siajn postulojn, donis specialan politikan guston al tio, kio okazas. La neatendita vekiĝo de la laborista movado – kaj ĝuste la konservantoj de la nacia industrio, kiel bazo de la suvereneco de Belorusujo, atakas la aktualan prezidanton! – surpriziĝis kaj al Lukaŝenko mem kaj al multaj observantoj de la situacio en Belorusujo, inkluzive de rusaj komunistoj.

Havante neniun moralan rajton doni lecionojn al la belorusaj komunistoj en la nuna malfacila situacio en ilia propra lando, la Prezidejo de la Centra Komitato de la Unuiĝinta Komunista Partio konsideras samtempe sian solidaran devon esprimi siajn opiniojn pri la eventoj en la respubliko. Rerigardante la kialojn, kiuj kaŭzis la belorusan politikan krizon, la Prezidejo de la Centra Komitato de la Unuiĝinta Komunista Partio ne povas ne reliefigi la fundamentajn, laŭ nia opinio, faktojn, kiuj kaŭzis la kreskon de la krizo, kaj ekmovis diversajn sociajn grupojn de la socio.

1. Multaj observantoj parolas pri aktiva ekstera influo al la eventoj en Belorusujo de la ĉefaj eksterlandaj potencoj kaj imperiismaj blokoj. Kaj efektive estas tiel. Ne eblas kaŝi la orientiĝon de la gvidantoj de la loka opozicio al la Eŭropa Unio kaj la intereson de ĉi-lasta pri financa interveno en la respubliko, igante ĝin merkato por siaj produktoj kaj fonto de malmultekosta laboro. Rusujo, kies oligarĥaro esence interesiĝas pri la rabatako de la duktosistemo kaj la industriaj gigantoj de la Belorusa Respubliko, havas grandegan influon sur la procezoj en Belorusujo. Fakte la rusa burĝaro estas la ĉefa profitanto de la regata malstabileco de la potenco en la respubliko, devigante Lukaŝenkon doni grandajn koncedojn en la ekonomia kaj politika sferoj. La gvidantoj de Usono ankaŭ havas sian propran intereson, kiu estas antaŭ ĉio en la maksimuma aliro al la limoj de la Rusa Federacio de la bazoj de la Nordatlantika Alianco.

Sed estus absolute malĝusta redukti la ĉefajn kaŭzojn de la nuna politika krizo en Belorusujo nur al ekstera faktoro. Ĉi tiu krizo estas sistema. Ĝi ekestis kiel rezulto de internaj kontraŭdiroj de la politika modelo konstruita tra la jaroj de la prezidanteco de A. Lukaŝenko, kiun li mem devis agnoski kiel “aŭtoritatan”, kaj cetere “ligitan al [unu] personeco”. Ni ankaŭ memorigu, ke laŭvorte sojle de la elektoj, en sia prezidanta parolado, Lukaŝenko deklaris la bezonon de konstitucia reformo en la lando, kies ĉefa celo estas la sama – “por ke sistemo ne ligita al individuoj, inkluzive Lukaŝenko, funkciu. Tamen estas facile kompreni, ke Lukaŝenko klare malfruis kun tiaj iniciatoj: dum la jaroj de sia prezidanteco eĉ ne kreiĝis aparta movado aŭ partio, kiu reflektus la socipolitikan vektoron de la landa socia evoluo kaj ĝia politika sistemo. Rezulte, la vera bazo de la reĝimo montriĝis esti la relative firmigiĝinta (kvankam malpli multnombra ol en Rusujo) belorusa burokrataro – kondiĉe ke tamen la prezidanto estas subtenata de la potenca bloko. Juĝante laŭ la eventoj sur la belorusaj stratoj, Lukaŝenko klare sukcesis certigi la subtenon de ĉi-lastaj, sed ĉiuj aktualaj “decidaj agoj” de la belorusaj sekurecaj oficialuloj evidente ne kontribuas al plifortigo de la socia bazo de la nuna registaro.

2. La “kompromisa” socipolitika modelo disvolvita en Belorusujo kompreneble ne estas socialisma, kaj Lukashenko mem neniam anoncis iun ajn moviĝon de sia respubliko al la revigliĝo de socialismaj formoj de sociaj rilatoj. Li parolis pri “socie orientita merkato”, subteno por la publika sektoro, sed nenion pli. Dum la jaroj de sia prezidanteco formiĝis en la lando klasika modelo de ŝtata kapitalismo en la ekonomio kaj aŭtoritata modelo en politiko ekstreme taŭga por la “ŝtata direktismo”. Sendube, la ŝtata kapitalismo mem estas multe pli progresema ol ĝia rusa oligarĥia “frato” – ankaŭ laŭ la vidpunkto de la farebleco de socialisma perspektivo.

Tamen, sen la partopreno de larĝaj popolaj “malaltaj klasoj” en socipolitika kreemo, kaj inkluzive sen la formado de potenca politika bazo en la persono de politika partio aŭ movado kapabla esprimi la longperspektivajn interesojn de la plimulto de la laboranta loĝantaro de la lando, tia aŭ pli aŭ malpli frue finiĝos kun venĝo de la plej reakciaj fortoj de la belorusa socio. Fakte ni jam havis la okazon aŭdi la postulojn de ĉi tiuj fortoj el la lipoj de la formala rivalo de Lukaŝenko en la lastaj elektoj – s-ino Tiiĥanovskaja, kaj pli influaj politikistoj kaj komercistoj malantaŭ ŝi. En ĉi tiuj postuloj, cinike nomataj “reviviga pakaĵo de reformoj por Belorusujo”, ĉio estas “bona”: la sovaĝaj privatigoj de la industrio, transporto, loĝado kaj de la publikaj servoj, liberaligo de prezoj, amnestio de krimaj enspezoj, vendo de agrikulturaj teroj, detruo de malmultekosta kaj altkvalita edukado, sanservo, socialasekuraj sistemoj, la forigo de ŝtata reguligo en la labora sfero, la natura transiro de la landa ekonomio sub la regadon de transnaciaj kompanioj. Ankaŭ ne dubas, ke tiaj kanibalaj rimedoj estos akompanataj de limigo de la rajtoj de la rusa lingvo kaj la "malkomunikado" de la respubliko laŭ la ŝablonoj de la landoj de Orienta Eŭropo, la baltaj ŝtatoj, kaj eble de la najbara Ukrainujo.

Hodiaŭ ni vidas, ke la foresto de kohera politika projekto, la deziro konservi neeblan kompromison dum longa tempo inter la “por-sovetia” socie orientita modelo kaj merkata kapitalismo, kun la kompleta ekskludo de la amasoj de civitanoj el la politika procezo – antaŭ ĉio, la laboranta popolo de Belorusujo – kaŭzis malorientiĝon de larĝaj laboristoj. popolamasoj, ilia senideologiiĝo kaj senpolitikiĝo. Ili igis ilin sendefendaj antaŭ reala politiko, pretaj subteni iujn ajn, eĉ la plej kotraŭsociajn postulojn de la politikaj kontraŭuloj de Lukaŝenko.

Samtempe gravas, ke meze de la politika krizo estis la laboristoj, kiuj avertis, en respondeca maniero, kontraŭ “eniri politikon, kie la reguloj estas malsamaj”. Tio estis ilia propra elpaŝo. Lukaŝenko esperas plu realigi la “reformon” de la aŭtoriteca sistemo per la supro, ekskluzive kun la helpo de la “elitoj” lojalaj al li por la momento. Ni ne forgesu, ke laŭ iuj aspektoj la belorusaj “ŝtataj reguladoj” delonge superas sian rusan “ĝemelon”: ekzemple ili en Rusujo ankoraŭ ne atingis tiom amasan uzadon de fiksperiodaj laborkontraktoj, kontraste kun la respubliko Belorusa.

3. Ne la lasta faktoro, kiu influis la ekvilibron de fortoj en la belorusa krizo, kies radikoj estas en la bazo mem de la specifa “belorusa modelo”, estis la politiko de Lukaŝenko flirti ĉu kun la portantoj de la amaso de nostalgiuloj en Belorusujo kaj en la Rusa Federacio por la sovetia projekto de la USSR, ĉu kun adeptoj de specife pseŭd-belorusa naciismo. Cetere ĉi-lasta, same kiel en la najbara Ukrainujo, havas signife kontraŭsovetian, kontraŭkomunisman karakteron. La naciismo, instigita de la belorusa ŝtato mem, fakte vekis fortojn, kiuj ne kontraŭas kontraŭkomunistan venĝon, trudante ideojn kaj simbolojn fremdajn al ĝi al la tute porsovetia belorusa plimulto. Cetere konsekvenco de tiel profundaj procezoj, ne novaj, okazantaj en la profundo de la belorusa socio, estis la amasa eliro de civitanoj sub kontraŭsovetiaj simboloj, kiuj antaŭe estis uzataj de naziaj kunlaborantoj. Tiaj simboloj, ho ve, estas ligitaj en la mensoj de civitanoj (unuavice de ĉiuj junuloj) kun la perspektivo de sociaj ŝanĝoj kaj kun Belorusujo “sen Lukaŝenko”.

En ĉi tiu situacio, la Prezidejo de la Centra Komitato de la Unuiĝinta Komunista Partio, kategorie kondamnante la perforton kontraŭ manifestaciantoj sur la stratoj de belorusaj urboj, ne povas ne esprimi zorgon pri la sorto de la maldekstra kaj komunisma perspektivo en la Respubliko.

Ni estas konvinkitaj, ke la komunistoj de Belorusujo devas intensigi la kontaktojn kaj propagandon kun la plimulto de la laboristoj de la respubliko. En neniu kazo la tragedia sorto de la laboristoj de la ŝipkonstruejo V.I. Lenin en la pola urbo Gdansko, aŭ la ministoj en la sovetiaj Kemerovo kaj Vorkuta, kiuj levis la kontraŭ-sociajn novliberalajn registarojn de Walesa kaj Jeltsin sur siajn proprajn ŝultrojn ĝis en la potencon, faligante la laborantan plimulton de Pollando kaj de Rusujo en la abismon de malriĉeco. Ni ankaŭ ne forgesu la sorton de nia frata Ukrainio, kie post la justaj postuloj de la “malaltaj” klasoj kontraŭ korupto kaj kun la kompleta kunfandiĝo de la duonoficiala Komunista Partio de Symonenko kun la reĝimo en la potenco en la lando, la plej reakciaj fortoj, malkaŝe naziaj eniris la potencon, malakceptante la eblan re-sovetiigon de Ukrainio dum tre longa tempo.

Belorusiaj komunistoj devos ĉie klarigi al la laboristoj de la Belorusa Respubliko, ke la tujaj celoj de la laborista movado de la lando ne estas abstraktaj sloganoj “kontraŭ la reĝimo” kaj “por la bono”, sed la lukto por plua demokratiigo de la ekzistanta laborleĝaro en la lando (forigo de la sistemo de limtempaj kontraktoj, forigo de la “leĝo kontraŭ parazitismo” – leĝo, kiu antaŭvidas imposton por ĉiuj, kiuj en aĝo de laboro ne havas laboron, Red –, blokado de pliaj privatigoj de kompanioj, rifuzo altigi la pensian aĝon), same kiel orienti la ĝeneralan socipolitikan procezon kun la celo engaĝigi la grandajn laboristajn amasojn en la politikon (simpligante la kreon de sindikatoj, la registradon de politikaj partioj, la organizadon de publikaj eventoj, ktp).

Ni estas konvinkitaj, ke la lukto de la proleta plimulto de Belorusujo por demokratiigo de sociaj rilatoj (kiel prologo al socialismo) devas iri kune kun la lukto por sociaj kaj ekonomiaj kondiĉoj favoraj al la laboristoj kaj ne aparte de ĝi, kion proponas la gvidantoj de la burĝa opozicio, kiu hodiaŭ regas la belorusan proteston.

Vivu la demokratia kaj socialisma Belorusujo!

Ne al privatigo, jes al socialigo!

Kune ni venkos!

(Traduko el la itala al Esperanto per la Google-tradukservo, el la retpaĝo de Fronte Popolare, organizzazionee militante comunista (frontopopolare.net), kun korektoj de Vilhelmo Lutermano, 2020-09-06)