L. L. Zamenhof
El «Hamleto»
|
Ĉu esti aŭ ne esti, – tiel staras
Nun la demando: ĉu pli noble estas Elporti ĉiujn batojn, ĉiujn sagojn De la kolera sorto, aŭ sin armi Kontraŭ la tuta maro da mizeroj Kaj per la kontraŭstaro ilin fini? Formorti – dormi, kaj nenio plu! Kaj scii, ke la dormo tute finis Doloron de la koro, la mil batojn, Heredon de la korpo, – tio estas Tre dezirinda celo. Morti – dormi – Trankvile dormi! Jes, sed ankaŭ sonĝi! Jen estas la barilo! Kiaj sonĝoj Viziti povas nian mortan dormon Post la forĵeto de la teraj zorgoj, – Jen tio nin haltigas; tio faras, Ke la mizeroj teraj longe daŭras: Alie kiu volus elportadi La mokon kaj la batojn de la tempo, La premon de l' potencaj, la ofendojn De la fieraj, falson de la juĝoj, Turmentojn de la amo rifuzita, La malestimon, kiun seninduloj Regalas al merito efektiva, – Jes, kiu volus tion ĉi elporti, Se mem, per unu puŝo de ponardo, Li povus sin de ĉio liberigi? Kaj kiu do en ŝvito kaj en ĝemoj La ŝarĝon de la vivo volus porti, Se ne la tim' de io post la morto, De tiu nekonata land', el kiu Neniu plu revenas. Kaj pro tio Pli volas ni elporti ĉion teran, Ol flugi al mizeroj nekonataj. La konscienco faras nin timuloj; Al la koloro hela de decido Aliĝas la paleco de l' pensadoj; Kaj plej kuraĝa, forta entrepreno Per tiu kaŭzo haltas sendecide, Kaj ĉio restas penso, sed ne faro... Sed haltu! |