William Auld
La granda aventuro
|
Pulse soras,
grumble zumas sur l' aer' aeroplano; senkonscie nostalgie strabe ĝin mi okulumas, kaj ekjukas mia mano. Iam ankaŭ mi pilotis, zomis venke, plonĝis, lopis. Glisis kvazaŭ mev' survente, sur nubmontoj kvazaŭ ĉamo ankaŭ mia aeroplano! Jes, kaj poste kvazaŭ dogo viktimon ĉasis nazalvoste... Kia tria trompa logo min turmentas: tordas, tentas, kiam trafas el ĉielo ĉi aeroplana belo: sidi ree en kajuto, bridkaresi la motoron – laŭ blekego aŭ balbuto koni ĝuste la humoron de l' kaprica nepre ina bird' maŝina; vidi tra l' nebul' helica vastan sorĉan horizonton: celi ĝin, ĝispeli min al ĝia fora eldorado; kaj jubile surflugile senti la potencan senton, kiun donas nur flugado!.. Ne! pli saĝe prirezigni, ne indigni: mi ne havos plu okazon fulmi en ĉiela sfero, koni nove flugekstazon. Restas al mi panjo tero, grund' vulgara, kaj solido. Aviado estas kara; ĝia prezo: la milito. Unu fojon mi fervore kontraŭ besta kult' batalis; sed ne plu al homdetru' povos mi dediĉi kore tutan ardon de l' anim', ĉar pasintan fojon falis kiel predo mia kredo. Kaj mi trovis kredon novan, kredon pri la homdestin'. Se denove mi militus laŭ ordon' de l' registaro, kaj per bomboj forlikvidus kelkajn milojn de l' homaro – ili estus miaj fratoj, demokratoj: eternan punon mi meritus, se denove mi militus. Do ne plu en la ĉielon mi leviĝos: mian vivon mi dediĉos al laboro sur la tero, por futuro tuthomara, solidara: jen pli granda aventuro! |