Mikaelo Bronŝtejn
|
Jen – land' venenita, sopira socio,
Tusanta en ŝlim' de elasta moralo. Kliniĝis, veninta pro tim' aŭ racio, Ĉe sankta pordego de la katedralo. Jen – knaboj aŭdacaj en tagoj minacaj Sendube aspiras la fremdan heredon Kun nomo de Dio, sed pravas la scio: Ne havas la dubon – ne trovos la kredon. Momentaj impetoj, turmentaj sekretoj Nin pelas al pado, ŝancela, balanca... La viv' kontinuas, kaj ni ekenuas En iro ĉiame sencela kaj danca. Ferminta l' okulojn, ŝtopinta l' orelojn, Kudrinta la buŝon per firma fadeno, Mi, certe, ĝisvivus la tagojn pli belajn, Eĉ eble ĝis mem la mesia alveno. Ne dubas la manoj, al ŝtipo ligitaj, – Misagas, misgvidas en ajna aranĝo... Por mi nur la planoj, jam realigitaj, Fariĝas sendubaj – ne eblas la ŝanĝo. Samkiel benato, prapatro Sokrato, Ĉe sojlo de l' tombo kun kredo duobla Mi diros konscie, ke ĉiam kaj ĉie Mi preĝis al dubo, al Dubo, la nobla.
|