John S. Dinwoodie
La virtuozo
|
Trankvilmiena, digne serioza,
sen aflektemo, tute sen parado, la grizehara majstro virtuoza aperis antaŭ ni sur la estrado. Li staris antaŭ siaj aŭskultontoj, kvazaŭ ne muzikisto sed profeto el la pratempo, el silentaj montoj veninta urben kun vivinterpreto. Per tuŝo firma tamen delikata la pretajn kordojn li karese premis, kaj, eltirite per la arĉo flata, en la aeron riĉaj tonoj tremis. Dum li la melodion glate plektis, sur malproksimo restis la okuloj, kaj en la muzik-riĉo sin reflektis la nekonata mond' de l' viziuloj. Facila ŝajnis tiu sonkompilo, senpene elvokita, efemera, miksaĵo el pasio kaj trankvilo, la glora celo de la arto vera; la glora celo ankaŭ de l' vivdramo – ne fajr' saltanta en dancado febra, sed daŭra, brila kaj sentrema flamo, plena de la trankvilo nedirebla. Li estis ne nur virtuoz' talenta kun paradota ludlerteco, ĉar ŝajne estis li indiferenta al homdonataj laŭdo kaj apreco. Li staris kun aspekto sacerdota, celante ĉe l' Plejalto aŭdiencon, la celebrant' de tiu rit' ekzota, teren vokanta la ĉielpotencon. Kaj pro subtila sento, ke ni venis samcele kiel li mem, samspirite, por ni kunadorantoj li solenis la grandan sanktan feston muzikrite. Li estis pastro benon disdonanta de iu sakramento efektiva, komunikanto de donaco sankta, kanalo homa de la graco viva. |