Printempo

el la rusa Mikaelo Bronŝtejn

En fostaj aleoj
       laŭ vojoj – peronoj
Jam rane verdetas
       ĉeurbaj vagonoj;
Mergita lubrikon
       por movon provoki,
Kuliso komencas
       kaj aki kaj oki...
Jam falas la fumo
       de trajna spirado,
Jam reloj sin ĵetas
       sub la radon...
Gluitas al vitroj
       amantoj po pare, –
Vilaĝa silento
       allogas gitare:
– Aĥ! Se vi nur emas,
       ni kune promenos...
– Karulo. Nu, certe.
       Mi emas! Mi emas!
Kaj jen, super herbo,
       post dorma atendo,
La verdan standardon
      disvolvis printempo.
El ŝtupoj, el ŝtonoj,
      el polvo surtera
Atake elpaŝis
      la verdo kolera...
Sur nuda arbust',
      super akvo en tristo
Jam provas laringon
      novico-kantisto...
De l'sturno unua –
      arbara alvok',
Sur akvo – ekpaf'
      de l' unua ezok'.
Kaj stelojn
      super silenta vespero
Jam svinge disŝiras
      l' unua vesperto...
Por ludo avida
      forestas refut':
Ursejoj, frajado
      en akva profund';
Sed mi estas homo
      por ĉion elteni.
Ja ankaŭ mi emas
      brakume promeni,
La palton ŝirante
      el la veturil'
Ekplonĝi al fora
      plenstela kribril'...
Por lupe hurlante
      en noktan senfinon
Naztrue ekpalpi
      la foran lupinon;
Aŭ frajon ezokan
      en morna profund'
Aspergi amdance
      al plena fekund';
Atingi ezokon,
      vesperton elpeli,
Postvagi lupinon
      kaj birdon akceli;
Alplonĝi, alrampi
      kaj sori en streĉ', –
Por estu komplete
      farita la leĝ';
Por vidi en ver':
      la naturo prosperas –
Plenplenas arbaroj
      la akvoj misteras,
Kaj trajn', ruliĝanta
      en herba profund', –
Makabra serpento
      kun lampo en frunt'!..
La trajno volupte
      trumpetas kaj tremas:
– Mi emas! Mi emas!
      Mi emas! Mi emas!

1927 j.