Mikaelo Bronŝtejn
|
Jam, kiam mi estiĝos Tute laca, tre kaduka, – Tiam iam okupiĝos Nure pri labor' traduka. Kiam haroj perdos denson, Montros grizon surtempian, Tiam ĉiun fremdan penson Mi tradukos, kvazaŭ mian. La propra opinio Estingiĝos sinofere, Kaj degelos mia mio Eĉ surpapere. Jam, kiam mi kutimos En la plato serĉi fundon, Volnevole ekestimos Ŝtelon, flaton, monabundon, Kiam nur iama gloro Inercie antaŭkuros, Mi en iu trista horo Mian gorĝon, certe, ŝnuros. Se donus tian sorton Mia sorta vivovojo, – Mi preferas ĝojan morton Al la morta ĝojo. Jam, kiam dum izolo Mornaj pensoj min sieĝos, Tiam iam mi en folo La amikojn forajn preĝos. Ja hela rememoro Tiam tuŝos min ekstaze – Doloreto, ne doloro, Kvazaŭ vangon vundis raze. Se la esto jam ne festo, Nur la griza emocio, – Mia fora ul' favora Savu min de tio. |