L. L. Zamenhof
Al la fratoj
|
Forte ni staru, fratoj amataj,
por nia sankta afero! Ni bataladu kune tenataj per unu bela espero! Regas ankoraŭ nokto sen luno, la mondo dormas obstine, sed jam leviĝos baldaŭ la suno, por lumi, brili senfine. Veku, ho veku, veku konstante, ne timu ridon, insulton! Voku, ho voku, ripetadante, ĝis vi atingos aŭskulton! Dekon da fojoj vane perdiĝos la voko via ridata, – la dekunua alradikiĝos, kaj kreskos frukto benata. Tre malproksime ĉiuj ni staras la unuj de la aliaj... Kie vi estas, kion vi faras, ho, karaj fratoj vi miaj? Vi en la urbo, vi en urbeto, en la malgranda vilaĝo, ĉu ne forflugis kiel bloveto la tuta via kuraĝo? Ĉu vi sukcese en via loko kondukas nian aferon, aŭ eksilentis jam via voko, vi lacaj perdis esperon? Iras senhalte via laboro honeste kaj esperante? Brulas la flamo en via koro neniam malfortiĝante? Forte ni staru, brave laboru, kuraĝe, ho nia rondo! Nia afero kresku kaj floru per ni en tuta la mondo! Ni ĝin kondukos ne ripozante, kaj nin laciĝos nenio; ni ĝin traportos, sankte ĵurante, tra l' tuta mondo de Dio! Malfacileco, malrapideco al ni la vojon ne baros. Sen malhonora malkuraĝeco ni kion povos, ni faros. Staras ankoraŭ en la komenco la celo en malproksimo, – ni ĝin atingos per la potenco de nia forta animo! Ni ĝin atingos per la potenco de nia sankta fervoro, ni ĝin atingos per pacienco kaj per sentima laboro. Glora la celo, sankta l' afero, la venko – baldaŭ ĝi venos; levos la kapon ni kun fiero, la mondo ĝoje nin benos. Tiam atendas nin rekompenco la plej majesta kaj riĉa: nia laboro kaj pacienco la mondon faros feliĉa! |